Akademia Anima Mundi

Sekretarz: prowadzi wszelkie formalności związane z logistyką i przygotowaniem wypraw, zajęć, kursów i warsztatów;

telefon: +48 605 448 853

adres e-mail: biuro@animamundi.com.pl

Akademia Anima Mundi

za wzór niedościgły postanowiła obrać kilku Nauczycieli tej miary, co Platon, Sokrates, Giorgio Vasari i Leonardo da Vinci. Przedstawmy zatem najpierw ich poglądy, a później swoje, które wobec wyżej wspomnianych są zaledwie cieniem. A zatem do rzeczy.

AKADEMIA PLATOŃSKA — szkoła wyższa założona przez Platona w Atenach w 387 przed Chr. jako stowarzyszenie uczonych, oddających się samodzielnej pracy badawczej, edukacyjnej oraz kultowi muz. Platon swą szkołę założył po powrocie z pierwszej podróży sycylijskiej. Mieściła się ona w pobliżu wzgórza Kolonos, w ogrodach (gaju) przylegających do gimnazjum i parku Akademosa, herosa ateńskiego, który zdradził miejsce ukrycia Heleny. Platon w zakupionym ogrodzie wybudował mieszkanie z portykiem oraz kaplice poświęconą muzom. Z czasem szkoła, od imienia herosa, przybrała nazwę „Akademia”.

Akademia Anima Mundi

Nieformalne [luźne] stowarzyszenie [krąg] humanistów, oddających się samodzielnej pracy badawczej, edukacyjnej i artystycznej. Podstawą, niejako wspólnym mianownikiem są następujące dyscypliny – fotografia, malarstwo, rzeźba, architektura. Sztuki te zostają złączone jako dyscypliny biorące swój początek z fotografii, mimo odmienności technik. Idąc za Georgiem Vasarim, który przedstawił na swym obrazie „Kuźnia Wulkana”, będącym swoistym wykładem teorii, jaka przyświecała założeniu jego Akademii, rodzi się obraz przedstawiający dwie strony sztuki:

wykonawczą ars – tę reprezentuje boski kowal Wulkan i pracujący w jego kuźni cyklopi,

oraz scientia, wiedzę teoretyczną, której uosobieniem jest inspirująca Wulkana Minerwa z

cyrklem i kątownicą w ręku. Za Jej plecami rozpościera się długa sala – akademia – gdzie

rząd młodych ludzi rysuje antyczną grupę Trzech Gracji.

Jak zapewne Państwo zauważacie, ta wymyślna i uczona treść obrazu zawiera w sobie cały wykład manierystycznej teorii sztuki. Niemniej najważniejszą ideą obrazu wyrażającą się w rozbiciu go na dwa światy: mrocznego i ciasnego warsztatu kowalskiego i jasnej, przestronnej sali akademii – było rozdzielenie i przeciwstawienie sobie inwencji i wykonania, umysłowej i rękodzielniczej dziedziny sztuki. Owo przedstawienie leży u podstaw instytucji artystycznej jaką jest Akademia [Anima Mundi].

Akademia Platońska nie miała żadnych statutów, jej organizacja zależała od kierownika, przyjmowano zarówno młodych uczniów (np. siedemnastoletniego Arystotelesa), jak i dojrzałych uczonych (np. Eudoksosa z Knidos, przychodzącego do Akademii Platońskiej z własnymi uczniami). Przyjęcie do Akademii poprzedzał egzamin przeprowadzany przez samego mistrza Platona. Nauczano w formie wykładów, seminariów, rozmów i dyskusji (czytane teksty stanowiły punkt wyjścia do otwarcia dyskusji), toczonych na spacerach w ogrodzie lub w portykach miejskich. Wykłady prowadził sam Platon lub zastępujący go (w czasie jego podróży) uczniowie. Szkoła była wyposażona w laboratoria i wzbogacaną bibliotekę. Akademia Platońska po raz pierwszy w dziejach edukacji doprowadziła do styku różnych nauk; nawiązując częściowo do tradycji szkoły Pitagorasa, stała się wzorem dla innych szkół: arystotelesowskiej, stoickiej.

Już tylko gwoli ścisłości historycznej przytoczmy etapy rozwoju w Akademii Platońskiej.

Akademia S t a r s z a. Platon był przez czterdzieści lat scholarchą Akademii Platońskiej i w niej rozwijał swój system filozoficzny. Po śmierci mistrza pierwszym kierownikiem Akademii został siostrzeniec Platona — Speuzyp (347–339), który w dziedzinie naukowej zajmował się przede wszystkim teorią klasyfikacji logicznych i nauką o liczbach. Kolejnym scholarchą był Ksenokrates z Chalcedonu (339–314), zajmujący się demonologią (platońska teologia). Trzecim po Platonie scholarchą został Polemon z Aten (314–269), zajmujący się przede wszystkim etyką. W 268 r. Akademią krótko rządził Krates, również zajmujący się etyką. Uczniowie, którzy przyczynili się do rozsławienia tzw. Starej Akademii Platońskiej, to Heraklides z Pontu (założył własną szkołę), Eudoksos z Knidos i Filip z Opus (uprawiający astronomię) oraz Krantor z Soloi (pierwszy komentator Timajosa Platona). Najsławniejszym uczniem Platona był Arystoteles (384–322), który sam stworzył wielki system filozoficzny i założył własną szkołę—Likeion. Uważa się Perypat (Likeion Arystotelesa) i Stoe (Zenon z Kition był uczniem cynika Kratesa i akademika Polemona, scholarchów Akademii) za samodzielne filie Akademii Platońskiej.

Akademia Średnia. Szkoła odstąpiła znacznie od nauki Platona na rzecz sceptycyzmu, gdy scholarchą Akademii Platońskiej został Arkezylaos (315–240), według którego w stosunku do prawdy możemy mieć pewność jedynie podmiotową, nie odnoszącą się do świata. Jego następcą był Karneandes (214–129), kontynuujący sceptycyzm i głoszący teorię prawdopodobieństwa. Według tej teorii na różne stopnie prawdopodobieństw naprowadza nas badanie wyobrażeń.

Akademia Młodsza. Za scholarchatu Filona z Larissy (180–85 przed Chr.) usiłowano powrócić w Akademii Platońskiej do pierwotnej nauki Platona. Akademia ciąży jednak ku stoicyzmowi, łagodząc nieco tezy sceptyckie i dopuszczając możliwość jakiegoś poznania rzeczy, zasadniczo jednak zmierza ku eklektyzmowi, łącząc najbardziej nośne poglądy stoików, sceptyków, platoników, a później i perypatetyków. Antioch z Askalonu (130–69 przed Chr.) wprowadził do Akademii Platońskiej eklektyzm i uważał powszechne przekonanie za kryterium prawdy. Później Akademia Platońska ulega coraz bardziej wpływom neopitagoreizmu, jej rozwój odbywa się w różnych miejscach, nie zawsze powiązanych z siedzibą ateńską Akademii. Od Ammoniusza Sakkasa (zm. ok. 242) mówi się o szkole nowoplatońskiej, a on sam uchodzi za inicjatora neoplatonizmu. Jego uczniem w szkole w Aleksandrii był przez jedenaście lat Plotyn (204–270). Koncepcje neoplatońskie rozwija szkoła syryjska (Porfiriusz z Syrii, Jamblich z Celesyrii). Główni przedstawiciele neoplatonizmu w Akademii Platońskiej, rozwijający w szkole ateńskiej swoje poglądy na przełomie IV i V w., to Plutarch z Aten, syn Nestoriosa, Proklos, Marinos z Neapolis, Izydor, Demescjusz i Simplicjusz. Akademię Platońską zamknięto w Atenach w 529 r., po prawie dziewięciu wiekach jej trwania, z rozkazu cesarza Justyniana, który wydał specjalne zarządzenie zakazujące, by „nigdy odtąd w Atenach nie wykładano filozofii ani nie wyjaśniano praw” (Codex Iustinianum). Platonicy po edykcie uciekli do Persji.

Podstawową zasadą Akademii Anima Mundi jest zatem stałe zaangażowanie w samodzielne pogłębianie swojej wiedzy i umiejętności, które to założenie dotyczy w równym stopniu nauczycieli Akademii.

Procesowi stałego rytmu studiowania towarzyszą dodatkowe zadania wykraczające poza zakres nauki fotografii sensu stricto, a członkostwo w Akademii podlega weryfikacji na podstawie następujących wymogów:

Przygotowanie pleneru;

Przygotowanie jednego artykułu;

Przygotowanie prezentacji wywodzących się z teorii artystycznych;

Przeprowadzenie prezentacji z zakresu umiejętności – ars, popartych własnym doświadczeniem [również obcym] jak również stosowną wiedzą – scientia;

Przedstawienia prac w ilości 20 z każdej z wymienionych dziedzin, już to z fotografii portretowej, fotografii postaci, fotografii pejzażu i architektury;

Indywidualna wystawa prac.